Een herkenbaar verhaal voor den ouder wordende mensch.
Het is afgelopen, finito, schluss. Definitief.
Niet met mij gelukkig, want met mij gaat het best goed, naar omstandigheden (daarover later), maar met de Volvo. Mijn grote liefde. Bijna 25 jaar heb ik in diverse Volvo's gereden: De 440, 460, 245, 850 en V70. Altijd tweedehandsjes, occasions, 10 jaar of ouder. Soms reed ik er nog geen jaar in, maar ook wel eens 4 jaar, helemaal afhankelijk van mijn welbevinden in de betreffende auto, maar ook soms vanwege (het bezitten, cq. het ontbreken van) de financiën.
Mijn laatste heb ik vorig jaar augustus gekocht. Een mooie zilvergrijze, 11 jaar oude Volvo V70. Relatief weinig kilometers, reed als een zonnetje. Niks mis mee. Toch heb ik hem vanmiddag ingeruild voor een Renault. Voor degenen die mij en mijn voorliefde voor Volvo's kennen zal dit een onbegrijpelijke keuze zijn. De reden is evenwel even banaal als logisch: Het heeft met mijn fysieke gesteldheid te maken. Ik kwam steeds moeizamer in en uit mijn Volvo, omdat de instap erg laag is. Ja beste vrienden, ik merk de last van het ouder worden. Ook ik, eens de jonge god met dat prachtige lichaaam, heb last van slijtage- en andere ouderdomsverschijnselen.
Ik ben dus een paar dagen geleden op zoek gegaan naar een acceptabele auto met een hoge instap. Op de websites van een aantal garages gekeken, voldoende aanbod, maar de meeste modellen bevielen mij voor geen meter. Ik wilde niet in een Suzuki of een ander soort Japanner gaan rijden, ook niet in een Duitse auto (na-oorlogs trauma, ik ben het WK van 1974 nog steeds niet vergeten). Het moest een auto zijn met enige schoonheid van buiten en pit van binnen. Ineens herinnerde ik me een auto, die ik al bijna 40 jaar geleden had gekocht, een Renault 14. Alleen maar goede herinneringen, tot het moment, dat de auto, na een winterse slippartij, total loss werd verklaard. Vandaar, dat mijn keuze nu weer op een Renault is gevallen. Een Renault Modus, niet zo suffig als vele andere "hochsitzen", maar wel met het gemak ervan.
Mijn troost is, dat mijn beide zwagers ook een auto hebben met een hogere instap en dat ze allebei jonger zijn dan ik. Dat verzacht de pijn enigszins.
Tevens beloof ik met de hand op mijn hart, dat ik nooit meer over auto's zal schrijven, want dat interesseert me eigenlijk helemaal niet (meer). Blijven altijd nog het voetbal en de vrouwen over. Toch?