De theorie:

Het liberalisme, zoals de intelligentsia van de middenklasse in de eerste helft van de 19de eeuw het vorm gaf, was individualistisch van aard. Het wilde aan de enkeling vrijheid schenken, maar ook aan de verschillende groepen waarin de enkelingen zich aaneensloten, aan corporaties en aan volken. Het wilde de burgers het recht geven te denken en te geloven zoals hun overtuiging hen ingaf. Tolerantie was dan ook een van de kenmerken van het liberalisme. Het wilde de mensen de mogelijkheid geven te spreken en te schrijven zoals zij dat wensten. Het gaat uit van het menselijk initiatief. Men wilde het ook mogelijk maken verenigingen te vormen om hun opvattingen meer kracht te kunnen bijzetten. Vrijheid van vereniging en drukpers was dan ook een van de belangrijkste punten op het programma van het liberalisme. Dit rationalistisch getinte vooruitgangsgeloof wilde een maatschappelijke orde scheppen, die het individu van remmende invloeden van buitenaf bevrijdde. Het eiste de opheffing van de traditionele verouderde privileges die slechts één klasse ten goede kwamen, met andere woorden men eiste gelijkheid der individuen. (Uit Wikipedia).

De praktijk:

Intolerantie t.o.v. buitenlandse immigranten, niet-werkenden en andere uitkeringsgerechtigden. Conservatisme. Egoisme.

Ook al wakker?

Na de eindejaarsfeestdagen heb ik al jaren de gewoonte om me voor een tijdje terug te trekken uit het wereldse gewoel. Dan start ik met mijn winterslaap. Eigenlijk heb ik altijd al de neiging om dat bij het begin van de winter te doen, maar externe omstandigheden dwingen mij ertoe om het uit te stellen tot begin januari en dat dan vol te houden tot eind februari.

Ik houd niet van de winter, sterker nog, ik heb een er gruwelijke hekel aan. De eerste sneeuwval, oke, dat gaat nog wel, maar zo gauw dit weerverschijnsel zich vaker en langer voordoet, verval ik in een soort gemoedstoestand die het beste te omschrijven is als een lichte winterdepressie. Deuren blijven dicht, de koude regen klettert tegen de ramen, de gure wind maakt van het uitlaten van de hond een kwelling. Het beestje maakt dan elke dag maar een paar wandelingen van enkele honderden meters. Gelukkig vind hij het zelf ook niet zo'n probleem van en schijnt hij te snappen, dat hij snel zijn behoefte moet doen.

Ik slaap elke winter dagelijks vele uren, droom vele dromen en als ik dan rond een uur of elf het bed uitkom, duik ik in de kranten en vermaak me hiermee tot ver in de middag. Ook het turen naar de verkleumde vogels op de voedertafel bezorgt me nog wel enige vreugde.

Het is vandaag 18 januari en ik was al vroeg klaarwakker en loop nu fluitend buiten. Wat is er aan de hand, wat maakt me zo licht in het hoofd? Merelgezang, de melancholieke, ingetogen zang van de grote lijster, luid kwetterende boomklevers, knerpende spreeuwen boven in de boom, vrolijk rondhuppende koolmezen. Ik hoorde vanmorgen zelfs al de roffel van een specht. De lente is begonnen! Eindelijk past het weer zich aan mij aan en niet omgekeerd. De winter is voorbij.

Dit weekend is de nationale wintervogeltuintelling. In tegenstelling tot andere jaren doe ik niet mee. Ik wil geen wintervogels tellen in de tuin van achter het raam, ik wil genieten van de vroege zang van mijn gevederde vrienden. Ik wil ze niet zien, ik wil ze horen.

Laat me alsjeblieft even in de waan, dat de winter afgelopen en de lente begonnen is. Gun me deze oprisping van intens geluk en spreek me moed in, als het weer omslaat en het toch nog ijskoud wordt. Ik ga dan wel weer kijken naar documentaires over pinquins en ijsberen in de poolgebieden en me dan troosten met het feit, dat het op vele plaatsen in de wereld nog veel kouder is.

De lente komt, de lente komt, al sluim'ren nog de velden. Dat kwam een merel in het bos, met zacht gezang mij melden. Tralala .........

Ik ga nu een tuinstoel buiten zetten in de zon en verder genieten.

Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt? 

De NVB (bankenclub), VNO-NCW (werkgeversorganisatie) en Eumedion (vereniging voor grote, institutionele beleggers). Zeg maar de juwelen van onze Nederland samenleving, die ervoor hebben gezorgd, dat het nou zo goed gaat met ons. De parel van onze Nederlandse banken, de ING, heeft er ook nog een uitgebreid verhaal bij. Bovengenoemde ankers van onze maatschappij vinden het nl. niets, dat onze minister van financiën, Jeroen Dijsselbloem, de bankiersbonussen wil beperken tot 20% van het jaarsalaris. De argumenten van eerdergenoemde toppers van Nederland zijn welbekend: Hun absolute top (dus de top van de toppers) zal daardoor naar het buitenland verdwijnen, want daar is voor hen veel meer te verdienen en het is bovendien een zaak tussen werknemers en werkgevers, hier heeft de overheid niets mee te maken.

De ING, dat is de bank, die een aantal jaren geleden door de Nederlandse overheid overeind werd gehouden met een miljardenlening, heeft al weer het hoogste woord. Zij heeft principiële bezwaren tegen het voornemen om de bonussen te beperken, omdat er daardoor (citaat) "in verregaande mate wordt ingegrepen in de vrijheid van overwegend private ondernemingen om het beloningsbeleid zelf vorm te geven". Zelden zo'n staaltje van verregaande brutaliteit gelezen.

De VNO-NCW, de boevenbende van Wientjes, vindt ook al, dat de overheid zich niet met de bonussen moet bemoeien. Het is een zaak tussen werkgevers en werknemers. Hij (Wientjes) bedoelt eigenlijk, dat bedrijven zelf moeten uitmaken wat ze willen doen. Gaat het niet zo goed, dan gooien we (de werkgevers) hen (de werknemers) eruit. Dat is de vrijheid van de ondernemer en daar moet de overheid zich niet mee bemoeien.

Dit jaar is het aantal toppers, dat veel meer dan de Balkenendenorm verdient, weer flink toegenomen, Het is nl. crisis, dan moeten ze nog veel beter voor zichzelf gaan zorgen. En......... minder bonus, dan meer salaris. De toppers weten wel hoe ze hun eigen armoede moeten bestrijden.

Eigenlijk ben ik het helemaal eens met het standpunt van alle eerder genoemde topperclubs. Dat voorstel van Jeroen Dijsselbloem moet inderdaad van tafel. Er moet nl. een wetsvoorstel voor in de plaats komen, dat bonussen helemaal gaat verbieden en salarissen gaat limiteren, ja ook de salarissen bij banken, want die hebben al genoeg gestolen. De toppers van nu worden allemaal op straat gezet (en naar het buitenland verbannen, waar ze immers veel meer kunnen verdienen). Jonge leergierige talenten nemen het werk van hen over. Gaat dat niet? Waar werken in de gezondheidszorg de toppers, in academische ziekenhuizen met gelimiteerde inkomens of in de gewone ziekenhuizen met dure maatschappen?

Iedereen die op TV, de afgelopen weken het programma De Schuldvraag (2 delen) heeft gezien, zal snappen waar mijn galspuwerij vandaan komt. Heb je het niet gezien, dan als de wiedeweerga alsnog gaan kijken op Uitzending Gemist. Het zal je de ogen openen, dat beloof ik je.

Verder hoop ik, nogmaals, dat 2014 een jaar zal worden, waarin het ons allemaal goed zal gaan, ook de bovengenoemde boeven. Het buitenland is echt niet zo ver weg. Weg, weg, weg ..............ermee.

P.S. Ook in 2014 zal ik nog geregeld op dit onderwerp terugkomen. De druk zal echt van deze borrelende ketel moeten.

Je kent waarschijnlijk wel de TV-commercial van Telfort, waarin een enigszins aan lager wal geraakte voormalige rijkaard, om kosten te besparen, een blijkbaar voordelig telefoonabonnement van dit bedrijf heeft afgesloten. Daarnaast viert hij om dezelfde reden samen met zijn gezin drie feestdagen gelijktijdig, het sinterkerst- en nieuwjaarsfeest. Ik heb deze commercial even op YouTube opgezocht, want ik wist niet meer precies van welk bedrijf hij was. Wat mij betreft schiet Telfort hiermee dus flink zijn doel voorbij, maar dat terzijde.

Het gaat mij om het fenomeen, dat er kaarten worden verstuurd rond dit tijdstip van het jaar waarmee we elkaar fijne kerstdagen + een gelukkig nieuwjaar wensen. Waarom deze twee los van elkaar staande feesten op één kaart samen? Is dat omdat van oudsher deze feesten gekoppeld zijn aan de zonnewende van 21 december of de terugkeer van het licht? Ook de christelijke traditie van het kerstfeest en oud en nieuw staan eigenlijk los van elkaar, of is het zo, dat de drie wijzen uit het oosten de ster volgden en deze op precies 1 januari boven een stal bleef stil staan? Nou nee, dat lijkt me geen goede verklaring, alleen al om het feit, dat je van een ster veel mag verwachten, maar niet dat hij/zij op een bepaald moment boven een bepaalde plek blijft stilstaan.

De bij deze eindejaarsfeesten behorende wensen van het calvinistische smaldeel van ons land zijn sinds tijden "gezegende kerstdagen en veel heil en zegen voor het nieuwe jaar". De praktiserende en niet-praktiserende rooms-katholieken maken zich nog steeds er een beetje van af met hun "zalig kerstfeest en een zalig nieuwjaar". In Limburg is het tenminste soms nog een "gelukzieëlig nui-joar". Het woordje zalig heeft trouwens inmiddels een totaal andere betekenis gekregen en sterren dansen voor veel medelanders alleen nog maar op het ijs. Het is nu voor ons praktisch altijd een standaard "prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar" geworden.

Even terug naar het fenomeen kerst en oud- en nieuwjaar. De daarbij opkomende vraag is voor mij waarom we elkaar wel met kerst een kaart sturen, maar bijv. niet met pasen of pinksteren, in de christelijke traditie toch ook twee hoogtijdagen? Bij deze twee feesten hebben we eveneens een eerste en tweede feestdag. Dan moeten al deze feesten wel iets dusdanig voorstellen, dat we er twee dagen voor nodig hebben om de daarbij behorende gedachten volledig te kunnen beleven.

Vaak schudden we op de eerste dagen van het nieuwe jaar elkaar de hand met daarbij de onbegrijpelijke woorden "de beste wensen". That's it. Niet  bijvoorbeeld "ik wens je veel voorspoed, of veel liefde en geluk". Nee, gewoon "de beste wensen". In de toekomst wordt dat waarschijnlijk "het beste, he." Trouwens, als je iemand de beste wensen toebedeelt, dan heb je waarschijnlijk ook ergens in je achterhoofd nog een stapeltje goede en betere wensen, maar die houd je met nieuwjaar even fijn voor je, Je geeft alleen maar de beste wensen weg. Nog erger is het "alles wat wenselijk is". Je zou er iets kwaads achter kunnen zoeken, zoals de armlastige kinderen van een rijke oude weduwe. "Moeder, alles wat wenselijk is (die erfenis kunnen we goed gebruiken, dus daarom wensen we, dat je op niet al te lange termijn....")

Voor iedereen die dit verhaaltje leest hoop ik evenwel, dat het keurige kerstdagen en een noemenswaardig nieuwjaar worden, daarbij inbegrepen minimaal een verpletterende verjaardag, een levendige lente, een zonnige zomer, een heerlijke herfst, een prachtige pasen, een pittige pinksteren en voor mijn Limburgse vrienden bovendien een niet te katerig carnaval.
 

Het is afgelopen, finito, schluss. Definitief.

Niet met mij gelukkig, want met mij gaat het best goed, naar omstandigheden (daarover later), maar met de Volvo. Mijn grote liefde. Bijna 25 jaar heb ik in diverse Volvo's gereden: De 440, 460, 245, 850 en V70. Altijd tweedehandsjes, occasions, 10 jaar of ouder. Soms reed ik er nog geen jaar in, maar ook wel eens 4 jaar, helemaal afhankelijk van mijn welbevinden in de betreffende auto, maar ook soms vanwege (het bezitten, cq. het ontbreken van) de financiën.

Mijn laatste heb ik vorig jaar augustus gekocht. Een mooie zilvergrijze, 11 jaar oude Volvo V70. Relatief weinig kilometers, reed als een zonnetje. Niks mis mee. Toch heb ik hem vanmiddag ingeruild voor een Renault. Voor degenen die mij en mijn voorliefde voor Volvo's kennen zal dit een onbegrijpelijke keuze zijn. De reden is evenwel even banaal als logisch: Het heeft met mijn fysieke gesteldheid te maken. Ik kwam steeds moeizamer in en uit mijn Volvo, omdat de instap erg laag is. Ja beste vrienden, ik merk de last van het ouder worden. Ook ik, eens de jonge god met dat prachtige lichaaam, heb last van slijtage- en andere ouderdomsverschijnselen.

Ik ben dus een paar dagen geleden op zoek gegaan naar een acceptabele auto met een hoge instap. Op de websites van een aantal garages gekeken, voldoende aanbod, maar de meeste modellen bevielen mij voor geen meter. Ik wilde niet in een Suzuki of een ander soort Japanner gaan rijden, ook niet in een Duitse auto (na-oorlogs trauma, ik ben het WK van 1974 nog steeds niet vergeten). Het moest een auto zijn met enige schoonheid van buiten en pit van binnen. Ineens herinnerde ik me een auto, die ik al bijna 40 jaar geleden had gekocht, een Renault 14. Alleen maar goede herinneringen, tot het moment, dat de auto, na een winterse slippartij, total loss werd verklaard. Vandaar, dat mijn keuze nu weer op een Renault is gevallen. Een Renault Modus, niet zo suffig als vele andere "hochsitzen", maar wel met het gemak ervan.

Mijn troost is, dat mijn beide zwagers ook een auto hebben met een hogere instap en dat ze allebei  jonger zijn dan ik. Dat verzacht de pijn enigszins.

Tevens beloof ik met de hand op mijn hart, dat ik nooit meer over auto's zal schrijven, want dat interesseert me eigenlijk helemaal niet (meer). Blijven altijd nog het voetbal en de vrouwen over. Toch?

 "De VVD wil dat inwoners van Curaçao, Aruba en Sint Maarten een aangepast paspoort krijgen. Volgens Kamerlid Bosman moeten ze hun Nederlandse paspoort houden, maar moet op de buitenkant te zien zijn waar ze vandaan komen. Op die manier kan een gemeente makkelijker zien of aan iemand extra vestigingseisen moeten worden gesteld, zoals bijvoorbeeld een baan of een bepaald inkomen. Bosman heeft eerder een initiatiefwet ingediend om die eisen mogelijk te maken. Volgens de VVD past een eigen paspoort ook goed bij de identiteit van mensen uit deze landen. Als het aan de VVD ligt, verandert er niets voor inwoners van Saba, Sint Eustatius en Bonaire."

Dit bericht las ik op de NOS-pagina vanochtend. Ik verschoot spontaan van kleur en moest even naar adem happen. Ik las het nog eens en toen was het me duidelijk. Kamerlid Bosma kletste weer eens uit zijn nek. Dat kun je van dit PVV-kamerlid verwachten. Wacht eens? PVV-kamerlid? Er staat VVD-kamerlid. Dat moet een vergissing zijn, want hoewel de VVD mij soms net iets te veel aanschuurt tegen de PVV, zal ze toch niet met dit soort onzinnige, discriminerende voorstellen aankomen?

Ik ben daarna even gaan zoeken en verdomd, de VVD heeft inderdaad een Tweede Kamerlid, dat Bosman heet. André Bosman. MAVO, HAVO, VWO (staatsexamen, jawel) en een niet afgemaakte studie politicologie. Woordvoerder Antilliaanse zaken. Nooooooit van gehoord!! Oh ja, wacht even, de ene heet Bosma en hij Bosman. André Bosman heeft  nu dus ook de kranten gehaald. Met een idee, dat, volgens mij, niet kan: Een aangepast paspoort voor de inwoners van het Koninkrijk der Nederlanden, die in de Cariben wonen.

Moet dat paspoort bijvoorbeeld een anders gekleurde buitenkant krijgen? Bruin of zwart i.p.v. rood?  Moet er op de voorkant bijvoorbeeld een mooi geprint sterretje staan? Ach het zijn maar wat gedachten, die nu spontaan bij me opkomen.

Waar ik ook helemaal van moet (brein)braken: Volgens de VVD past een eigen paspoort ook goed bij de identiteit van mensen uit deze landen. Zelden zoiets huichelachtigs gelezen. Dat maken ze zelf wel uit, stelletje pannenkoeken. Want ik geloof er niets van, dat een bewoner van bijv. Aruba trots zal zijn op een aangepast paspoort en hij er de hele dag mee loopt te zwaaien, omdat het zo goed bij zijn eigen identiteit past.

Tenslotte: bewoners van Saba, Sint Eustatius en Bonaire, zijnde Nederlandse gemeenten in den vreemde, hoeven niet te vrezen, dat zij ook een aangepast paspoort krijgen, volgens de VVD. De bewoners van deze eilanden hebben waarschijnlijk geen eigen identiteit en het zou alleen maar de weg vrij maken dat de Friezen, de Achterhoekers of de Amsterdammers ook een eigen paspoort willen.  Stel je voor....
 

Een kosten-batenanalyse laten uitvoeren.

Voordat een project opgestart gaat worden is het verstandig om eerst een k-ba uit te voeren. Begrijpelijk, want als je meer kosten dan baten genereert (mooi woord he?) dan zal er bijv. niets terecht komen van de zaak of het bedrijf dat je wilt opstarten.Vul overigens op Wikepedia de term "kosten-batenanalyse" eens in. Kun je lachen. Denk je te snappen wat een k-ba is, ik garandeer je dat je er na het lezen van dat artikel niets meer van snapt.

Niet alleen in het bedrijfsleven zal men regelmatig k-ba's laten uitvoeren, maar ook op terreinen, die nog niet zolang geleden daarvan gevrijwaard bleven, omdat andere, hogere principes dan geld belangrijker waren, is het inmiddels normaal geworden, zoals bijvoorbeeld in de gezondheidszorg of het onderwijs. Ben je ergens in de tachtig en dreig je tenonder te gaan aan een of andere ernstige kwaal, dan wordt eerst bekeken, of het financieel haalbaar is om een dure ingreep er op los te laten. Heb je in het onderwijs extra hulp nodig om je doel te bereiken dan moet het ook niet teveel geld kosten.

De afgelopen weken hebben alle zorgverzekeraars hun tarieven voor 2014 bekend gemaakt en, hoera, die zijn gemiddeld met 10% gedaald, voor wat de basisverzekering betreft. Eventueel aanvullende verzekeringen zijn daarentegen duurder geworden en heel veel mensen moeten, net als ik, elk jaar het eigen risicobedrag helemaal ophoesten. In de kassen van de zorgverzekeraars zit nog steeds meer dan 1 miljard euro. Vanuit dit gegeven snap je natuurlijk wel, dat zij niet alle ingrepen willen betalen. Wat is nu 1 miljard?

Zo nu en dan zijn ze genereus en stappen ze in individuele gevallen af van hun vergoedingsbeleid. Dat daarvoor vaak  eerst enorme stampij is gemaakt in de media, speelt daarbij, volgens hen, geen rol. Zorgverzekeraars zijn doodgewone ordinaire bankiers geworden, die er vooral voor zorgen, dat hun kapitaal niet verloren gaat. In die zin zie ik ook de beslissing van de zorgverzekeraar VGZ om, na Menzis, opname en verzorging in de levenseindekliniek volledig te vergoeden. Zo menselijk, dat ik er niet goed van word. Geen dure behandelingen meer. Bingo, want het is zeker, dat iemand die daar terecht komt er niet meer levend, maar vrij snel daarna in een doodskist uitkomt. De kosten daarvan worden door de twee eerder genoemde zorgverzekeraars helemaal vergoed, want na de kosten-batenanalyse zijn ze ongetwijfeld tot de conclusie gekomen, dat het voor hun uiteindelijk meer oplevert dan kost. Wedden, dat binnen een paar jaar alle zorgverzekeraars dit gaan vergoeden.

Mijn zorgverzekeraar? Menzis, want als het ooit nodig mocht zijn, wil ik wel een enkele reis naar Zwitserland, want daar staat de kliniek met de meeste ervaring. Gratis, dankzij mijn vrienden van Menzis. Een mooie geste toch van hen zo aan het einde van je leven. Of zou Zwitserland toch weer te duur worden?

Het valt me met enige regelmaat op als ik mijn dagelijkse krant (VK) lees, dat bij de overlijdensberichten voornamelijk professoren, doctoren, ingenieurs en ander minder of meer betiteld volk worden berouwd. Dat er, behalve de door hun gegeven intelligentie en nijvere studies bereikte wereldse aanspreektitels ook nog vaak vermeld wordt welke belangrijke functies ze bij leven verricht hebben en bij voorkeur daarbij nog een heel rijtje met onderscheidingen en ander eremetaal, maakt het allemaal nog opmerkelijker. Ik denk nl. dat de weledelgeleerde en hooggeëerde dode hiervan misschien niets wist, maar dat de nabestaanden van de dood van hun ongetwijfeld ook dierbare familielid gebruik (misbruik) maken om zelf nog eens voor het voetlicht te treden. Want hoe fijn is het niet om een beroemd familielid te hebben (gehad), waarvan de glans ook een beetje op jou, als nabestaande, af straalt.

Je ziet hetzelfde vreemde verschijnsel, als er een redelijk beroemde landgenoot het loodje heeft gelegd. Een hele pagina met rouwadvertenties met een zeer beperkte tekst ("Dag Henk") en daaronder de namen van heel veel min of meer bekende en onbekende Nederlanders, die willen laten weten, dat ze met de dierbare fameuze overledene op zeer goede voet stonden. Half Nederland was blijkbaar enorm close met de geweldige schrijver, de gewaardeerde acteur of de gevierde zanger. Hoe graag zou ik dan ook eens een rouwadvertentie zien, waarbij vermeld staat, dat de overledene bouwvakker, slager of vuilnisman was. Ik heb het nog nooit gezien, want met zulke beroepen valt er voor de nabestaanden geen eer te halen of, veel waarschijnlijker, begrijpen de nabestaanden, dat het op dat moment er niet meer toe doet, wat de overledene bij leven was.

Het verschijnsel, indruk maken met titels, zie je ook regelmatig op opiniepagina's. Ingezonden brieven, met daaronder niet alleen de naam van de schrijver ervan, vaak ook weer aangevuld met een of andere titel, maar daar bovenop ook nog eens de belangrijke functies die hij (het zijn bijna altijd mannen) nu bekleedt of vroeger heeft bekleed. Dat geeft blijkbaar meer status aan het geschrevene, maakt meer indruk. Nou op mij niet, ik grimlach als ik dit dan allemaal zie en sla hun bijdrage over.

Als ik ooit mocht komen te verscheiden (en dat kom ik), dan zal er, als het aan mij ligt, een door mij zelf van te voren geschreven berichtje in de plaatselijke krant geplaatst gaan worden, als de nabestaanden tenminste willen meewerken. Ik geef hen niet de kans om zich aan mij te laven. Daarvoor voel ik me veel te goed.

Vanmorgen las ik de laatste wekelijkse politieke peiling van Maurice de Hond.

Ik ben in politiek geïnteresseerd. Heel erg zelfs. Niet zozeer in de politieke inhoud van de verkiezingsprogramma's, ook niet echt in politiek bedrijven, bijv. wat een partij in zijn programma heeft staan en wat er bij de vorming van een regeringscoalitie van over blijft. Hoe men probeert recht te praten wat krom is of een volkomen andere uitleg heeft bij bepaalde politieke beslissingen. Nee, dat boeit me niet echt, want ik denk, dat ik inmiddels er genoeg van gezien heb om te snappen, hoe dit allemaal tot stand komt. 

Mij boeien vooral de cijfers en daarom vond ik de politieke stemming van vandaag, 27 oktober, zo interessant. Daaruit blijkt, hoe het politieke spectrum in Nederland erg afhangt van de de opleiding die mensen hebben gevolgd. Bij kiezers met een hoge opleiding bijv. scoren D66 en VVD samen 41 % en PVV en SP samen slechts 17%. Bij de laag opgeleide kiezers is deze verhouding resp. 16% voor de combinatie D66 en VVD en maar liefst 56% voor de PVV en SP samen. 

In 2014 zijn er in Nederland de verkiezingen voor nieuwe gemeenteraden en de Nederlandse vertegenwoordiging in het nieuw te vormen Europese parlement. Het zijn de verkiezingen waarvoor al sinds mensenheugenis de minste belangstelling bestaat (gemiddeld rond de 40% en de 30%). Sommige partijen zijn ronduit eurosceptisch of anti-Europees. Vooral de SP en de PVV. Juist de partijen die zo goed scoren bij de laag opgeleiden, bij de mensen die geen vertrouwen hebben in de politiek. Wat wil nu het geval? Juist bij deze groep mensen ligt het opkomstcijfer bij de verkiezingen ver onder het gemiddelde opkomstcijfer. Het resultaat: In de gemeenteraden en bij de Nederlandse inbreng in het Europese parlement zullen PVV en SP weer ondervertegenwoordigd zijn en kan er weer door hun aanhang heerlijk gekankerd worden op de politiek.

Nog iets opmerkelijks. De PvdA. Vroeger de partij van de arbeider. Nu de partij, die na D66 en VVD het beste scoort bij de hoopopgeleiden en nauwelijks nog bij haar traditionele achterban. Voor deze partij is er eigenlijk geen toekomst meer. Ze is aan beide kanten ingehaald door andere partijen. Traditioneel is de PvdA mijn partij. Ik ben geen liberaal (eerst ik en dan misschien de rest) en al helemaal geen anti-Europeaan, dus bij de SP kan ik niet terecht, laat staan bij de PVV, de totale anti-partij. Omdat ik nog wel in de politiek geloof, heb ik bij one-issue partijen eigenlijk ook niets te zoeken. 

Ik denk, dat ik maar een nieuwe partij moet oprichten. Deze partij wordt pro-Europees, niet-liberaal, gaat uit van eerlijk delen van baten en lasten en is niet ideologisch en dogmatisch, maar vooral pragmatisch. Wat zeg je? Hoef ik daar geen nieuwe partij voor op te richten, want het huidige CDA past eigenlijk in veel opzichten prima bij mij?

Ik kan beter weer over andere dingen gaan schrijven, want wat heb ik mezelf in deze dwarrel helemaal de verkeerde richting in gekletst. Hoewel? Eigenlijk ben ik een prima politicus!

 Dromen.

Niet de nachtelijke dromen, maar het totale wegzinken in gedachten.

Het komt bij mij nog maar sporadisch voor. Soms op een zonnige namiddag, als ik op bed lig om even de ogen te sluiten, gebeurt het me, dat ik terug beland in mijn vroege jeugd. Heel even voel ik me dan weer het jongetje dat ik ooit was. Ik ruik de geuren van toen, ik hoor de stemmen van toen, Nee, het is nog sterker, ik ben dan voor enkele seconden weer het jongetje van toen. Het gebeurt, zoals ik al net zei, sporadisch. Ik doe nog wel eens een poging om dat gevoel weer op te roepen, maar het lukt me nauwelijks meer. Dat is jammer, want het zijn momenten van totale vrede en balans. 

In de loop van je leven verandert,vermindert of verdwijnt, door allerlei gebeurtenissen, je fantasiewereld. Spijtig, want fantasie is de bron van vele geneugten in het leven. Creativiteit, luisteren naar muziek, het lezen van een mooi boek. Bij dit alles is de aanwezigheid van fantasie noodzakelijk om ervan te genieten. Je eigen wereld even verlaten om in de wereld van een ander te stappen. Dan kun je intens genieten van die muziek, een schilderij of een prachtig boek. Dat zijn mijn huidige dromen. Daar moet ik het nu mee doen, maar wat mis ik mijn jeugddromen soms ontzettend.

Wel eens naar Animal Planet gekeken? Vroeger keek ik er regelmatig naar. Mooie series over de dierenwereld in steppen, oerwouden en savannes, maar ook over mannen en vrouwen die een poes uit een boom redden. Wat ik wel hinderlijk vond, was dat om de 10 minuten het programma werd onderbroken door commercials, maar die duurden toen gelukkig niet zo lang.

Dat was dus vele jaren geleden. De afgelopen week heb ik nog eens, bij gebrek aan beter, naar Animal Planet gekeken en er is veel veranderd. Op de eerste plaats zie je ongeveer om de vijf minuten een onderbreking. Niet alleen reclame, maar vooral een vooruitblik naar programma's voor alle dagen van de week. Ik schat bijna 40 - 50% van de tijd. Na een half uurtje heb je deze berichten diverse keren voorbij zien komen en daardoor haakte ik al snel af.

Maar eigenlijk viel me nog iets heel anders op. Op Animal Planet zie je tegenwoordig hele kolonies randdebielen langs komen, die de meest vreemde dingen uitspoken met dieren. Halvegaren die krokodillen of slangen proberen te vangen, op een dolle stier gaan zitten, of haaien proberen te aaien.

Dat is nog niet alles, want ze praten als Texaanse cowboys, dragen ook cowboyhoeden en zijn dik, bebaard en zwaar getatoeëerd en vinden zichzelf de grootste helden van deze wereld. Dik is het kernwoord van Animal Planet, want ook de Animal Cops, die puppy's uit het riool redden of zieke poesjes weghalen bij een zielige oude dame, zijn vooral dik, dragen cowboyhoeden en zijn ongelooflijk onbescheiden, want ook zij voelen zich helden. Dieren spelen slechts een ondergeschikte rol, maar zijn wel noodzakelijk, maar alleen omdat een stel malloten zich voortdurend zelf in het zonnetje wil zetten, heel onbescheiden en ongegeneerd.

De liefde voor dieren is nauwelijks nog aan de orde. Er wordt over monsters, gevaarlijke schepsels of moordenaars gesproken. Veel programma's op Animal Planet worden nu door sensatiezucht gedreven. Er zit niets educatiefs meer in, het is uitsluitend plat vermaak geworden. Ach, eigenlijk past het precies in het steeds uitdijender rijtje van commerciële omroepen, die met elkaar concurreren om de gunst van de kijker, door steeds plattere programma's uit te zenden.

Gisteren werd er gedemonstreerd voor het behoud van de publieke zenders, maar ik ben bang, dat het te laat is en dat over een aantal jaren er alleen nog maar schaamteloze tv-programma's worden uitgezonden. Eigenlijk ben ik al een aantal jaren geleden afgehaakt, maar als ik het op een avond nog eens op de heupen heb en zappend de programma's naloop, dan word ik weer verdrietig, zet snel de tv uit en ga maar weer wat meeneuriën met mijn muziek uit de sixties.

Vanmorgen las ik ik mijn ochtendkrant, dat vanaf 2015 ouderen, zieken en gehandicapten een dringend verzoek van de gemeente kunnen krijgen, om in ruil voor zorg vrijwilligerswerk te verrichten. Er staat een keurig schema bij, hoe dat in zijn werk moet gaan.

Als je dat schema volgt, dan zie je, dat bovenstaande alleen geldt voor ozg-ers (ouderen, zieken en gehandicapten), die geen eigen geld hebben en waarbij geen zelfvoorziening (een netwerk van partners, kinderen, buren, vrienden) mogelijk is, Zeg maar de eenzame, alleenstaande ozg-er, de eaozg-er.

Drie vliegen in een klap: De eaozg-er is minder eenzaam, de voorschoolse opvang heeft een hele pot met eaozg-ers, die de kinderen met een taalachterstand gaan voorlezen en men kan weer een aantal thuiszorgmedewerkers ontslaan. Het is op vrijwillige basis, maar als je niet mee wilt doen, dan loop je wel de kans, dat je de zorg die je nodig hebt, niet of in mindere mate krijgt. Een typisch VVD-voorstel, gepresenteerd door een PvdA-staatssecretaris. 

Het probleem is evenwel, dat anderen (de gemeenten) moeten gaan bepalen, of je wel of niet een eaozg-er bent. Ben je een eaozg-er met geld, dan hoef je niet mee te doen, maar dan betaal je een veel hogere bijdrage voor de zorg, die je nodig hebt. Ben je een uiterst gehandicapte eaozg-er, dan hoef je ook niet mee te doen, want dat gaat nou eenmaal niet, maar weer bepaalt de gemeente, tot welke categorie eaozg-er je behoort. 

Uiteraard is dit weer een gewone ordinaire bezuinigingsoperatie, maar de argumenten die erbij gegeven worden vind ik geniaal. Ik zie het al voor me: Een fragiel oudje, een rochelende zieke, een wankelende gehandicapte die (let wel) niet zelfvoorzienend is, gaat 's ochtends heel vroeg (want het is de voorschoolse opvang) kinderen met een taalachterstand voorlezen. Ik kan niet wachten tot ik oud word, al mijn geld verbrast heb, van mijn vrouw gescheiden ben en alle buren op stang heb gejaagd. Anders hoor ik niet bij de doelgroep.

Vorige week kocht ik bij de Olifant een pak rundersaucijsjes. Lekker gekruid, gemakkelijk te bereiden. Een aanrader.

Op de verpakking stond, naast de bekende gegevens (prijs, gewicht etc.) ook de vermelding "diervriendelijk". Daar snapte ik eigenlijk niet zo veel van. Wat was er nou diervriendelijk aan die saucijsjes?

Had men de koeien nog eens over het hoofd geaaid voordat ze geslacht werden, of hun vriendelijke woordjes toegefluisterd? Hadden ze voor hun dood een goed leven gehad, omdat ze wel eens buiten in de wei mochten dartelen? Waren ze diervriendelijk geslacht? Hoe langer ik erover nadacht, hoe absurder ik het vond.

Hier in de regio doen bepaalde restaurants erg hun best om "eerlijk en natuurlijk" te koken. Er zijn boerderijen, waar de varkens naar buiten mogen om eens in de wei of in een modderpoel lekker hun natuurlijke gedrag te vertonen. Ik kan me voorstellen, dat ze dat lekker vinden. Daarom is het contrast met hun doodnormale levenseinde des te schrijnender. Ook zij gaan na zoveel maanden naar het slachthuis. Daar vind ik dan niks diervriendelijks aan.

Het kan nog gekker. Op bepaalde boerderijen kun je een aantal keren per jaar de biggetjes komen knuffelen of de kalfjes komen aaien. Wie verzint de leukste namen voor de biggetjes? Erg leuk, schattige foto's en een vertederend stukje in de krant. Op deze boerderijen kun je aan het einde van de dag evenwel ook vleespakketten meenemen. Want uiteindelijk belandt het lieve roze of gevlekte biggetje Knorremans toch heel gewoon als varkenslapje op ons bord.

Kijk, hier kan ik dus echt niet tegen. Ik gun alle biggetjes, kalfjes, lammetjes en geitjes een fijn leven, zoveel mogelijk buiten in de wei en lekkere warme stallen in de winter, maar stop eens met dat geïnfantiliseer. Alsof Knorretje Knor en Lambertje Lam huisdieren zijn, waarvoor je bij Pets Place allerlei leuke attributen gaat kopen. Huisdieren vertroetel je, maar je vertroetelt ze, totdat ze op hoge leeftijd de geest geven. De knuffelvarkentjes, -lammetjes en -kalfjes evenwel belanden na een bepaalde tijd gewoon in een abattoir en uiteindelijk o.a. bij de vleesafdeling van bovengenoemde supermarkt. Omdat ik toch een omnivoor ben, koop ik daar zonder enige wroeging de overblijfselen van wat ooit eens als zeer schattig ter wereld kwam.

Geachte Denkdwarrelaar,.

Vriendelijk verzoek ik u onderstaande brief (voldoende gefrankeerd) in een van uw denkdwarrels op te nemen.

Bij voorbaat mijn dank.

Hoogachtend, 

B.E. Tweeter, vrijetijdseconoom.

Geachte Post.nl,

Welke van de volgende twee beweringen klopt?

1. "Wegens het steeds kleinere aanbod van brieven en andere poststukken is Post.nl genoodzaakt de tarieven te verhogen".

2. "Wegens de steeds hogere prijs van de postzegels ben ik genoodzaakt steeds minder post te verzenden."

Ik ben een oudere gepensioneerde man, met een klein pensioentje. Van een computer heb ik geen kaas gegeten. Daarom verstuur ik nog al mijn brieven, verjaardagskaartjes en pakjes met de post.

Nu gaat de prijs van de postzegel per 1 januari a.s. weer met 4 cent omhoog. Van 60 naar 64 cent. Dat las ik onlangs ergens in een krant. Ik gebruik nog steeds ongeveer 50 postzegels per jaar. Ik dacht, dat een postzegel 50 cent kostte, maar ik heb blijkbaar een paar prijsstijgingen gemist. Dat komt, omdat op de postzegel geen prijs in centen meer staat, maar het cijfer 1. Dat is kostenbesparend, want de Staat hoeft niet bij elke prijsstijging nieuwe zegels te drukken. Er schijnen ook postzegels te zijn met een 2 of een 3 erop. 

Even terug naar die snelle en flinke prijsverhogingen van de postzegels. Ik heb het argument erbij ook gelezen. "De verwachte volumedaling van 8-10% per jaar maakt het noodzakelijk naast ingrijpende kostenbesparingen ook de tarieven te verhogen". De postbodes zijn de deur uit gedaan en vervangen door veel goedkopere postbestellers. Bovendien zal per 1 januari a.s. er op maandag niet meer bezorgd worden. Dat zijn de kostenbesparingen. Maar is het dan ook nog nodig om de tarieven zo drastisch  te verhogen.? Ik heb het opgezocht. De prijs van postzegel 1 wordt binnen een jaar van 54 cent naar 64 cent verhoogd. Dat is een prijsstijging van ruim 18%. Dat afgezet tegen de verwachte volumedaling (8-10%) betekent dat de postzegel verhoudingsgewijs veel meer in prijs stijgt, dan de volumedaling in procenten. 

Waar het mij evenwel om gaat echter is het tempo van de prijsverhogingen in relatie met de volumedaling. Er dus vanuitgaand dat de volumedaling per jaar ongeveer 10% is en dat elk jaar de prijs van de postzegel met 18% stijgt, dan ziet de situatie er over 10 jaar als volgt uit (we nemen hiervoor de datum van 1 januari 2014 als uitgangspunt, de volumeindex is 100, prijs postzegel is 64 cent): Het  volume is dan ongeveer 35% van het huidige volume, maar de prijs van de postzegel is gestegen met 450% tot bijna 3 euro. 

De praktijk: In  2014 levert het versturen van 100 brieven x 64 cent Post.nl 64 euro op. In 2024 leveren 35 brieven (ik heb rekening gehouden met de volumedaling) x 3 euro u evenwel 105 euro op. In 2024 wordt er waarschijnlijk nog maar op 3 dagen bezorgd, dus tel uit je winst. Er is uiteraard geen rekening gehouden met de eventuele inflatie, maar ik ga ervan uit, dat die de komende jaren wel zal meevallen.

Bewering 2 klopt dus!!

Ik hoop, geachte Post.nl, dat u deze brief serieus neemt en inziet, dat u met die prijsverhogingen heel veel, vooral oudere, Nederlanders ontzettend in hun beurs treft.

Anders roep ik alle Nederlanders op om mee te doen aan mijn actie, om nog voor 2014 minimaal 500 postzegels aan te schaffen, zodat Post.nl in ieder geval de komende jaren niet meer over onze ruggen winst maakt. Mocht ik onverwijld voortijdig het tijdelijke met het eeuwige verwisselen, dan laat ik al mijn niet gebruikte postzegels na aan het bejaardenhuis "Bethseda" hier ter plaatse.

Hoogachtend, 

B.E. Tweeter

P.s. Deze brief heb ik ook gestuurd aan Henk Krol, voorzitter van de Partij 50+

. 

Mijn eerste dwarrel ging over geld. Deze gaat over de tijd, want tijd is geld.

Een uitdrukking, die vooral in de zakenwereld nogal wat opgang heeft gemaakt, want met elke minuut die verspild werd, ging ook geld (inkomen/winst) verloren. Met opzet gebruik ik de verleden tijd (werd) in de vorige zin, omdat ik het gevoel heb, dat deze uitdrukking aan kracht en waarheidsgehalte heeft ingeboet.

Een goede vriend van me vertelde mij al vele jaren geleden, hoe binnen het bedrijf waar hij toen werkte, het roer drastisch was omgegooid. De mens (klant) kwam toen op de eerste plaats in plaats van het te verkopen produkt. Beter voor het bedrijf, beter voor de medewerkers, maar uiteindelijk ook wel beter voor te verkopen produkt. De omzet steeg door de nieuwe aanpak.

Maar goed, ik dwaal af, want ik wil vandaag even met mijn gedachten dwarrelen met/door/in de tijd. Als klein kind had ik, zoals waarschijnlijk iedereen, het idee, dat de tijd voorbij kroop. Het leek eeuwen te duren, voordat je weer jarig was, je naar de volgende klas ging, je oud genoeg was voor een brommer, je vriendinnetje weer zag (daarentegen vlogen de uren die je samen doorbracht razendsnel voorbij).

Het zal rond mijn dertigste verjaardag zijn geweest, dat ik me ervan bewust werd, dat de tijd mij voorbij begon te snellen. Ik moest nog zoveel doen op mijn werk en thuis. Altijd kwam ik tijd tekort en voor ik het wist, was er al weer een jaar voorbij. Uiteraard ging dat een keer verkeerd en moest ik erkennen, dat ik het, toch vooral door mijzelf opgelegde, werk- en leeftempo niet meer kon volgen. Ik haakte af en moest stoppen met werken. Gelukkig kon ik dat na ruim een jaar hervatten, maar vanuit een heel ander startpunt: Het werk staat in dienst van het leven en niet omgekeerd. Daarvoor heb ik wel bepaalde ambities opgegeven, maar in ieder geval liepen mijn leef- en werktempo eindelijk parallel met de tijd.

Enkele weken geleden ben ik 65 jaar geworden. Ik werk al een paar jaar niet meer, woon op een mooie plek en heb het meer dan ooit naar mijn zin. Je zou verwachten, dat de tijd zich weer tegen je keert, want het grootste deel van mijn leven zit er immers op. Het tegendeel is waar. De tijd is mijn vriend geworden, omdat ik met de tijd kan spelen. Ik sta op wanneer ik wil, ga naar bed wanneer ik wil, eet op tijdstippen wanneer ik wil. Waar ik vandaag niet aan toe kom, doe ik morgen wel, of volgende week, of misschien helemaal niet. De tijd speelt nog nauwelijks een rol in mijn leven. Sterker nog: Soms heb ik geen flauw benul meer van de tijd. Het zal toch niet....?

Wanneer heb je voor het laatst een honderd eurobiljet in handen gehad? Ik weet het zelf niet precies, maar het is toch al een flinke tijd geleden. Enerzijds komt dat, omdat de pinautomaten meestal geen honderd eurobiljetten uitbraken, men in veel winkels ook niet gek is op dit grote geld, maar vooral omdat ik bijna altijd alles wat op die manier betaalbaar is, met mijn pinpas betaal. Bij de supermarkt, de kroeg (inclusief fooi), zelfs op de markt kun je bij diverse kraampjes al met je pinpas betalen.

Al diverse keren heb ik me erop betrapt, dat ik geen rooie eurocent meer in de beurs heb. Dat is lullig als ze bijv. voor een of andere collecte bij je aan de deur komen en je dan moet zeggen, dat je op dat moment niets kunt bijdragen. Gelukkig kan dat ook wel via het internet.

Waar wil ik naar toe met deze denkdwarrel? Ik verwacht, dat over niet al te lange tijd (binnen 10 - 20 jaar) alle geldtransacties alleen nog maar via pinpas, Iphone en wat er in de nabije toekomst nog bij of voor in de plaats komt, zal verlopen en dat het tastbare geld verdwenen is, want dat is afgeschaft. Waarom? Omdat het zo verdraaide handig is, dat je overal en altijd met de pinpas of een van zijn opvolgers kunt betalen. Geld verliezen (letterlijk) kan niet meer en als je je pinpas eens kwijt bent, krijg je in een mum van tijd een nieuwe. Trouwen, ik ben er ook van overtuigd, dat de pinpas ook al weer zijn langste tijd heeft gehad, want die blijft diefstalgevoelig.

Er is evenwel nog een bijkomstigheid. Het zwarte- en grijze geldcircuit zal verdwijnen, want het geld is dan immers afgeschaft. Dit jaar heb ik via Marktplaats een aantal dingen gekocht en verkocht en uiteraard is het afgesproken bedrag steeds direct handje-contantje betaald. In de toekomst gaat dat waarschijnlijk niet meer zo, maar moet dat op een andere, modernere manier.

En nu de clou van dit verhaal. Onlangs lazen we, dat het te allen tijde mogelijk is voor diverse binnenlandse en buitenlandse overheidsinstanties om in dit soort betalings-, sms-, e-mail en telefoonverkeer mee te kijken en te luisteren. Niets blijft dan meer verborgen. De vraag blijft: Is dit winst of verlies? Daar ben ik nog niet uit. 

Onze nieuwe blog is vandaag van start gegaan. Houdt focus hierop en wij zullen proberen je geïnformeerd te houden. Je kunt nieuwe berichten plaatsen op deze blog via de RSS feed.