Animal Planet
Wel eens naar Animal Planet gekeken? Vroeger keek ik er regelmatig naar. Mooie series over de dierenwereld in steppen, oerwouden en savannes, maar ook over mannen en vrouwen die een poes uit een boom redden. Wat ik wel hinderlijk vond, was dat om de 10 minuten het programma werd onderbroken door commercials, maar die duurden toen gelukkig niet zo lang.
Dat was dus vele jaren geleden. De afgelopen week heb ik nog eens, bij gebrek aan beter, naar Animal Planet gekeken en er is veel veranderd. Op de eerste plaats zie je ongeveer om de vijf minuten een onderbreking. Niet alleen reclame, maar vooral een vooruitblik naar programma's voor alle dagen van de week. Ik schat bijna 40 - 50% van de tijd. Na een half uurtje heb je deze berichten diverse keren voorbij zien komen en daardoor haakte ik al snel af.
Maar eigenlijk viel me nog iets heel anders op. Op Animal Planet zie je tegenwoordig hele kolonies randdebielen langs komen, die de meest vreemde dingen uitspoken met dieren. Halvegaren die krokodillen of slangen proberen te vangen, op een dolle stier gaan zitten, of haaien proberen te aaien.
Dat is nog niet alles, want ze praten als Texaanse cowboys, dragen ook cowboyhoeden en zijn dik, bebaard en zwaar getatoeëerd en vinden zichzelf de grootste helden van deze wereld. Dik is het kernwoord van Animal Planet, want ook de Animal Cops, die puppy's uit het riool redden of zieke poesjes weghalen bij een zielige oude dame, zijn vooral dik, dragen cowboyhoeden en zijn ongelooflijk onbescheiden, want ook zij voelen zich helden. Dieren spelen slechts een ondergeschikte rol, maar zijn wel noodzakelijk, maar alleen omdat een stel malloten zich voortdurend zelf in het zonnetje wil zetten, heel onbescheiden en ongegeneerd.
De liefde voor dieren is nauwelijks nog aan de orde. Er wordt over monsters, gevaarlijke schepsels of moordenaars gesproken. Veel programma's op Animal Planet worden nu door sensatiezucht gedreven. Er zit niets educatiefs meer in, het is uitsluitend plat vermaak geworden. Ach, eigenlijk past het precies in het steeds uitdijender rijtje van commerciële omroepen, die met elkaar concurreren om de gunst van de kijker, door steeds plattere programma's uit te zenden.
Gisteren werd er gedemonstreerd voor het behoud van de publieke zenders, maar ik ben bang, dat het te laat is en dat over een aantal jaren er alleen nog maar schaamteloze tv-programma's worden uitgezonden. Eigenlijk ben ik al een aantal jaren geleden afgehaakt, maar als ik het op een avond nog eens op de heupen heb en zappend de programma's naloop, dan word ik weer verdrietig, zet snel de tv uit en ga maar weer wat meeneuriën met mijn muziek uit de sixties.